“Każdy może świętym być”

Św. Andrzej Bobola

Św. Andrzej Bobola to jeden z głównych patronów Polski. Urodził się w 1591 r. w Strachocinie na ziemi sanockiej. Cechował go porywczy, niecierpliwy charakter, nieugiętość i wierność wyznawanym zasadom, a także bezkonkurencyjność w sztuce retoryki. Wstąpił więc do zakonu kaznodziejskiego jezuitów i został kapłanem.

Swoim zaangażowaniem i odwagą wykazał się podczas epidemii groźnych chorób, które nawiedziły Wilno w latach 1625-1629. Nie tylko pełnił posługę kapłańską wśród chorych, ale opiekował się nimi, pocieszał, grzebał – nie bacząc na możliwość zarażenia się.
Dzięki staraniom m.in. Św. Andrzeja Boboli Maryja została ogłoszona Królową Polski, a król Jan Kazimierz złożył we Lwowie uroczyste ślubowanie, którego tekst był właśnie autorstwa jezuity.

Andrzej Bobola zasłynął najbardziej z działalności misyjnej na Polesiu. Przez wiele lat przemierzał rozległe bagna, chodząc od wioski do wioski, nauczając tamtejszą ludność, nawracając i udzielając sakramentów świętych. Nazywany był łowcą dusz.
Misyjna działalność i odważne głoszenie Ewangelii na styku dwóch wyznań: katolickiego i prawosławnego, doprowadziły go do męczeństwa. Zginął w 1657 roku, bestialsko zamordowany przez Kozaków, poddany okrutnym torturom, na wzór męki Chrystusa. Nie wyrzekł się jednak wiary, do końca ufał Jezusowi i Maryi.

Kult Św. Andrzeja Boboli zaczął się dopiero po jego śmierci, nie dał bowiem o sobie zapomnieć, czyniąc liczne cuda. Sam wskazał miejsce swojego pochówku, a odnalezione ciało nie nosiło oznak rozkładu. Święty ukazywał się wiele razy, zwłaszcza w trudnych dla Polski momentach. Relikwie męczennika powróciły do Polski w 1938 roku i znajdują się w warszawskim kościele jezuitów przy ul. Rakowieckiej.

Jakie jest przesłanie św. Andrzeja Boboli dla Polaków na dzisiejsze czasy? – To obrona wiary, religijnej tożsamości i wierność nauczaniu Kościoła. Ci zaś, którzy mają „trudny charakter” mogą uczyć się od tego Świętego, jak nieustannie pracować nad sobą, aby poskramiać niewygodne cechy osobowości, a rozwijać te, które pomogą w wypełnieniu swojego powołania.