Z Katechizmu Kościoła Katolickiego /1422 – 1424/:

„Ci, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą” (Sob. Wat. II, konst. Lumen gentium, 11).

Nazywa się go:

sakramentem nawrócenia, ponieważ urzeczywistnia w sposób sakramentalny wezwanie Jezusa do nawrócenia (Por. Mk 1,15). drogę powrotu do Ojca (Por. Łk 15, 18), od którego człowiek oddalił się przez grzech.

sakramentem pokuty, ponieważ ukazuje osobistą i eklezjalną drogę nawrócenia, skruchy i zadośćuczynienia ze strony grzesznego chrześcijanina.

sakramentem spowiedzi, ponieważ oskarżenie – spowiedź z grzechów przed kapłanem jest istotnym elementem tego sakramentu. Sakrament ten jest również „wyznaniem”, uznaniem i uwielbieniem świętości Boga oraz Jego miłosierdzia wobec grzesznego człowieka.

sakramentem przebaczenia, ponieważ przez sakramentalne rozgrzeszenie wypowiedziane słowami kapłana Bóg udziela penitentowi „przebaczenia i pokoju” (Obrzęd pokuty, Formuła rozgrzeszenia).

sakramentem pojednania, ponieważ udziela grzesznikowi miłości Boga przynoszącej pojednanie: „Pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5, 20). Ten, kto żyje miłosierną miłością Boga, jest gotowy odpowiedzieć na wezwanie Pana: „Najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim” (Mt 5, 24).

***

W naszej parafii

do sakramentu pokuty i pojednania można przystąpić podczas każdej Mszy św.

w dni powszednie:

poniedziałek – piątek: 7.00; 15.00; 18.30

sobota: 7.00; 18.30

w niedziele i uroczystości: 8.30; 9.30; 11.00; 12.00; 18.30

Gdy nie ma takiej możliwości (co zdarza się w wyjątkowych sytuacjach) po zakończeniu Mszy św. należy zgłosić się do zakrystii i poprosić o spowiedź.

***

Sakrament pokuty jest wyjściem Boga w stronę człowieka. Jest znakiem, że Bóg nigdy nie opuszcza człowieka, lecz zawsze otwiera przed nim drogę powrotu (Mt 18, 18; J 20, 20-23). Co więcej – pozostaje przy nim nawet wtedy gdy człowiek od Niego się odwraca. W sakramencie pokuty Pan Bóg nie tylko wielkodusznie przebacza człowiekowi winy, lecz przekreśla je raz na zawsze. Co więcej w Ewangelii wg św. Łukasza znajdujemy znamienną wypowiedź samego Jezusa: „W niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych” (Łk 15, 7). Wiedząc o tym, łatwiej jest pozbyć się zahamowań, które wielu z nas powstrzymują od wyznania grzechów.

Klęcząc u kratki konfesjonału pamiętajmy, że kapłan jest tylko narzędziem w rękach miłosiernego Boga – Ojca, który nas kocha, i który chce nam przebaczyć.

Zanim jednak wyznamy kapłanowi nasze grzechy, powinniśmy pamiętać o pewnych warunkach, które musimy spełnić:

warunki dobrej spowiedzi:

rachunek sumienia – zaczynając od modlitwy do Ducha Świętego przechodzi się do przypomnienia sobie wszystkich popełnionych grzechów od ostatniej dobrej spowiedzi. Rachunek sumienia należy przygotować w świetle słowa Bożego. Najbardziej nadają się do tego teksty, których należy szukać w Dekalogu i w katechezie moralnej Ewangelii i Listów Apostolskich: w Kazaniu na Górze i pouczeniach apostolskich (KKK 1454).Pomocą mogą być także modlitewniki z zamieszczonym rachunkiem sumienia. Warto odpowiednią ilość czasu spędzić nad rachunkiem sumienia, aby później mieć poczucie, że wszystkie grzechy zostały wyznane.

żal za grzechy – jest to ból duszy i znienawidzenie popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości (KKK 1451). Żal za grzechy zajmuje pierwsze miejsce wśród aktów człowieka przystępującego do spowiedzi.

mocne postanowienie poprawy – jest integralnie złączone z żalem za grzechy. Chodzi o szczerą wolę poprawy i przemiany życia, o pragnienie nawrócenia, konkretnego i trwałego. Dokonuję ono na płaszczyźnie decyzji i deklaracji wobec Boga oraz praktycznie w usunięciu wszystkich okoliczności i trwałych sytuacji, które pomagają w grzechu np. gdy ktoś chce skończyć z kradzieżą, musi opuścić gang, jeśli do niego należy; gdy ktoś chce żyć w czystości musi uregulować sprawę zamieszkania z partnerem przed ślubem.

szczera spowiedź – wyznanie grzechów wobec kapłana jest istotnym elementem sakramentu spowiedzi. Wyznanie ma być szczere, jasne i pełne (wszystkie grzechy od ostatniej dobrej spowiedzi, nawet gdyby ona była wiele lat temu). Choć wyznaniu niektórych grzechów może towarzyszyć poczucie wstydu i strachu, należy jednak przemóc się wewnętrznie i podjąć ten trud. Do ważności spowiedzi należy wymienienie wszystkich grzechów śmiertelnych, które się pamięta, a nie tylko wybranych.

zadośćuczynienie – krótko mówiąc jest to naprawienie szkody jaką przez grzech wyrządziło się bliźniemu, np. w przypadku kradzieży oddanie skradzionej rzeczy lub w inny sposób wynagrodzenie pokrzywdzonej osobie. Na płaszczyźnie wewnętrznej zadośćuczynieniem jest odprawienie pokuty zadanej przez spowiednika.

***

Kościół zachęca do spowiedzi przynajmniej raz w roku. Człowiek, który dba o swoje życie duchowe a także o pogłębioną relacje z Bogiem powinien jednak przystępować do spowiedzi regularnie, aby móc jak najgłębiej doświadczać przebaczenia i przemieniającej łaski.

***

Modlitwa do Ducha Świętego o dobrą spowiedź:

Duchu Święty,

Duchu światła i prawdy, przed którym nie ma nic skrytego,

przyjdź i kształtuj moje sumienie, abym coraz lepiej odróżniał dobro od zła.

Przyjdź i oświeć moją pamięć i rozum, abym przypomniał sobie moje grzechy i poznał ich zło.

Przyjdź i skrusz moje serce, abym za te grzechy szczerze żałował,

Przyjdź i umocnij moją wolę do skutecznego postanowienia poprawy. Amen.

***

Skutki duchowe sakramentu pokuty:

• pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą,
• pojednanie z Kościołem,
• darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi,
• darowanie, przynamniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów,
• pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,
• wzrost sił duchowych do walki ze złem.